Umut pervasız da olsa utangaçtır. Ulu orta çıkmayı sevmez. Çağrımızı duyduğunda siner kuytu bir yere,
içimizin alaca karanlıklarında olan kuytu bir yere. [...] Birkaç kez seslendikten sonra çıkar gelir
başı önünde, arkasında süklüm püklüm vahşi bakışlarla bekler inat. Umut utangaçlığını
kurban etmemiştir. [...] Acındırır kendisini. Ne çok sever acınmayı umut. Biz de
ondan medet ummaktaydık...
(Cemal Çalık)