Gerçek sevginin yüceltici gücü olduğu gibi çarpık sevginin de aynı oranda alçaltıcı özelliği vardır.
Birincisinde insan kendisini bulurken, ikincisinde kendisini yitirir. Sevdiğini ilah edinir,
onu tefekkür eder, onu zikreder, onu tesbih eder, onu görür, onu yaşar. O
artık sevgili olmaktan çıkıp bir çeşit ‘ilah’ olmuştur. Ve zaten
bu sayılanlar da bir tür tapınış yöntemleri değil midir?
(Mustafa İslamoğlu)