‘Neyse’ deyip toparlanmalıydım artık. Dökülen cümlelerimi, kırılan gençliğimi,
darmadağın olan hayatımı onarmalıydım ve yeniden kalkabilmeliydim
düştüğüm yerden. Bu kadar hassas olmanın vakti değildi artık.
Küçük yaralarımla uğraşarak kaybedecek vaktim yoktu.
Zira hayatın tutunacak dalları vardı...
(Zeynep Özcan Şeker)