Yalnızlık ‘’ağır’’ bir yüktür…
Soğuktur…
Suratsızdır…
Kendine aşıktır…
Bencildir…
Sen o’na sarılırsın,
‘’O’’ seni küçümser…
Haksız da değildir esasında…
Bilir ki, çaresizsindir…
Yorgunsundur…
Ve o’na muhtaçsındır…
-Ama…
-Şşşş susssssssss!
-Konuşmanın ne yeri ne de zamanı kalbim… Sadece dinle… Dinle ki, anla… Anla ki, ağlama!
Koşulsuzdur ‘’yalnızlık’’…
Sen istesen de istemesen de ‘’o’’ hep vardır,
Ve gitmeyen/yitmeyen tek duygudur…
Lakin, bu oyunda ne sen ne de o suçlu makamındadır…
Madem suskun ruhundan arta kalan kırık dökük sesler yalnızlığa düşmüştür,
Alıp götürdüklerini ‘’hiç’’ saymak, yapabileceğin en onurlu davranıştır…
-Al senin olsun varlığım…
-İncitme, kırma…
-Ve hep yanımda kal… Sende gitme… Ne olur…
Zafer ‘’her zaman’’ o’nundur…
Dedim ya;
‘’Sen istesen de, istemesen de…’’
Yalnızlığın kalıcı tek yanındır…
- Saat gece yarısını çoktan geçti… Sessizlik çöktü içime ansızın…
- Güldüm… Düşündüm…
- İyi ki ‘’o’’ var…
Sessiz…
Yorgun…
Uzun bir gecenin çığlığına ‘’merhaba’’…
‘’Hoşça kal’’ demek için öyle sus-pus ki gece,
Lal kesildim!