|
Bir Meraklının Düşü
F. N.’ye.
Bilir misin tadını o hüznün, benim kadar,
İster misin, desinler: “Ne acayip adam, bu!”
– Neredeyse ölecektim. Bende âşık bir ruh var,
Çok özel bir hastalık, dehşet karışmış arzu;
Fitneye bulaşmamış diri umut ve korku,
Tekinsiz kum saati boşalıp tükenirken,
İşkencemi daha sert ve zevkli kılıyordu;
Yüreğim kopuyordu tanıdık bir âlemden.
Sahneye doyamamış bir çocuk gibiyim ben,
Perdeyi düşman bilen, engele kinlenerek…
Çok geçmeden kendini gösterdi acı gerçek:
Ölüp gitmiştim işte ve dehşet verici tan
Kuşatmaktaydı beni. Neee! Hepsi bu mu yoksa?
Perde açılmıştı ve ben bekliyordum hâlâ.
Charles BAUDELAIRE
Çeviri: Ahmet Necdet
|