Duysam bir
İstanbul geceye bürünüyor şimdi gece yokluğuna.
Yokluğun yüzsüz misafir eli kapıda.
Radyoda eskilerden bir nota sesi oluyor yalnızlığımın;
gitmek iyi de yazık değil mi kalana.
Dışarıda kendini bilmez bir rüzgar pencerelerimi yalıyor.
Belli heybesinde saklıyor damlalarını.
Hangi perdenin arkasına gizlensem nafile
keşfediyor yarım kalmışlığımı.
Sonrası fırtına
sonrası sırılsıklam bir yağmur.
Her damla biraz daha eksiltiyor
tamamlamaya çalıştığım yanlarımı
ıslanıyor eriyorum.
Şarkıya takılıyorum sonra
yazık değil mi diyorum kalana.
Sinip bir köşeye kalanı oynuyorum
utana sıkıla.
Yüreğimde hissediyorum ıslaklığımı
irkiliyorum.
Aklımı başıma toplayıp
yokluğunu buyur ediyorum içeri
yağmur hayretle izliyor bizi.
Gittiğinde büründüğüm kimlikleri anlatıyorum uzun uzun;
gece oldum diyorum bazen maviye bulandı üstüm başım
an geldi tek söz kaldı hatırladığım.
Şimdi unuttuklarımı bir kenara bırakıp
aklımdaki tek sözcükten türetiyorum kelimeleri.
Duyuyor musun
gitme diyor her biri..
alinti