Ankara'da Sonbahar...
Ankara'da aşk'a dokundum
akşamında bir sonbaharın
kara bir ateşti gözleri...
bir tufan gibi
yıkıp geçti benliğimi
gözlerinin alevi tutuşturdu ellerimi...
aşk'a dokundum, susadım, yandım...
küllerimi savurdular bir öyküye,
herşey birşeye,
birşey herşeye dönüşüyordu
ve ruhumun çöllerinde,
bir mecnun dolaşıyordu...
gözlerimden bir yaprak düşüyordu
ben düşüyordum en yüksek noktasından,
kurumuş bir ağacın...
ölümün, aşkın ve inancın
kuruduğu bir çöle dönüşüyordum...
Ankara'da bir sonbahar yorgunuyum artık,
sarardı ellerim
güz yağmurlarıyla...
aşka dokundum
bilmeden öleceğimi...
gözlerinin ışığı kararttı geleceğimi...
benim için artık ne sen varsın,
ne ankara, ne bahar...
ruhuma kefen oldu
okyanusun serin rüzgarları,
ve kurumuş yaprakları bir ağacın
yolcuyum kanadında bir kırlangıcın...
aşkın ötesindeki mevsim; bu sonbahar...
Eşref Günaydın