Burada değinmeden geçilemeyecek çok temel bir diğer çelişki de Anayasa'nın 42. maddesi. Bu maddenin yine gündemde olan "anadilde eğitim" tartışmalarını ilgilendiren ünlü fıkrası şöyle: "Türkçeden başka hiçbir dil, eğitim ve öğretim kurumlarında Türk vatandaşlarına anadilleri olarak okutulamaz ve öğretilemez." Bu maddenin ne demek istediği, 2005 yılında Kürtçenin öğretilmesini de serbest bırakan bir kanunun adıyla birlikte okunduğunda daha iyi anlaşılmaktadır. 2005 yılında çıkarılan bu kanun, "Yabancı dil eğitimi ve öğretimi ile Türk vatandaşlarının farklı dil ve lehçelerinin öğrenilmesi hakkında"dır. Anayasa'nın 42. maddesi ile bu kanun birlikte okunduğunda, şöyle bir sonuç çıkmaktadır: Türkiye'de Anayasa'nın ilgili maddesine göre "Türk" olan vatandaşlar, anadil olarak sadece "Türkçe"yi okuyabilirler, Türkçe dışındaki diller, "Türk" vatandaşlarının "anadilleri" değil "farklı dilleri" veya "lehçeleri"dir. Her yıl 21 Şubat'ta Dünya Anadil Günü'nü kutlayan UNESCO'nun da bir üyesi olan Türkiye Cumhuriyeti'nin Anayasa ve kanun düzeyinde, apaçık bir sosyokültürel gerçeklik olan "anadil farklılığı"nı yok etmek istemesi ve anadili sadece Türkçeye inhisar ettirmeye çalışması, teşbihte hata olmaz, "yerçekimi yasası"nı kanun çıkararak "ilga etme" teşebbüsünden biraz daha az cüretkâr bir deneme sayılabilir. O halde soru: Yeni anayasada Türkçe dışındaki "anadiller"i kabûl etmeye ve bu farklı anadillerde eğitim imkânını yasama organının takdirine bırakacak bir anayasal imkânı ortaya koymaya hazır mıyız?
Konuya vakıf olan arkadaşların bu noktayı değerlendirmesini isterim. Yazarın "Türkçeden başka hiçbir dil, eğitim ve öğretim kurumlarında Türk vatandaşlarına anadilleri olarak okutulamaz ve öğretilemez." bu kısma getirdiği yorumlar kafamı karıştırdı ülkemizde kürtçe dilinin önünün açılması onun anadilde eğitim görmesinin kapısınımı aralıyor . Anadil Türkçe olması yanında farklı dillere müsade edilmesi yukarıdaki anayasal hükmün karşılığı değilde anlatılmak istenen aslında farklı anadillerin olabileceğine işaretmidir ki.
|