lise yillarindan bir animi anlatmak isterim..cok sevdigim türkce asigi bir cografya hocamiz vardi..
bir gün soru sordum ben yanlis cevapladim daha sonra pardon deyince beni öyle bir azarladiki ömrüm boyu unutamam.
ben sana dedi yanlis söyledin diye degil, pardon dedin diye kiziyorum..biz fransizmiyiz ne pardonu güzel türkcemiz özür dilemek icin yeterli degil mi demisti..
öyle bir yerin dibine girmistim ki daha sonra hocayla gittim konustum ve hocam ben sizden bir cok sey ögrendim ama bu son dersiniz benim icin hayat dersi insallah olacak dedim..
o tarihten bu yana azami sekilde yabanci kelime kullanmaya gayret ediyorum..