Karamsar değil hakikat bana göre.
Başkalarının mutluluğunu çalarak başarı elde etmek demedim,başkalarının mutluluğunu çalan başarılardan söz ettim ve bu tastiklidir.
İnsan hedef koyar 'bu beni mutlu eder ayaklarımın üstünde durmasına vesile olur' der,gerçekleştirmeye başlar,hedefine öyle bağlıdır ki veya başarı olgusu bu kişiyi öyle sarıp sarmalamıştır ki kendisine hapseder bir nevi eroin etkisi yapar,bu da çevreyi etkiler. Ama kimi şerefsizler vardır ki ben bunlara insan bile demek istemiyorum başkalarının düşünür,onu yönlendirmeye çalışır ve başarırda,'ben iyiliğini düşünüyorum' der,iyilik zaneder,ama yapılan iyilik değil şeytani bir şeydir,sonrasında mutluluğunu çaldığı kişiyle yüzleşemez,göt korkusu sarar,kaçabileceğini sanar.Başarı uğruna bazı şeylerden vazgeçilebiliyorsa insanlar,bu başarının suçudur.Oysa bu başarı hedefinin getirdiği olumsuzluklar gelişmeden önce, başarı o insanlar için sıradan bir şeydir,sonrasında ise olmazsa olmaz olur,bir nevi din/inanç,Allah peygamber kitap bilmem ne gibi görmeye başlarlar.Sanalarlar ki ''benim hedefim var ve ben mutlu olcam,bu yüzden bazı şeylerden vazgeçmeliyim'' der,oysa o bazı şeyler başarı peşinde koşan kişi için engel değildir ama vazgeçer yine de.O insan başarılı olup mutlu olsa bile,başarı başkalarının mutsuz olmasına vesile olur.Suçu kişi de değil başarı da buluyorum ben.Allah başarı peşinde koşanları utandırmasın,kendileri gibi başarılı bir eşle karşılaştırsın,hatta çocuklarının ismini başarı koysunlar,çok güzel bir aile tablosu çizilir,örnek başarılı bir aile olarak öne sürülürler.
Konu Hüdaverdi tarafından (07-26-2011 Saat 00:50 ) değiştirilmiştir..
|