[ak sevda]

Aile, toplumun maddi olarak en küçük, fakat manevi olarak da en önemli birimidir. Toplumu meydana getiren, yoğuran, oluşturan temel yapı ailedir.
Ailesiz bir toplum hayatı olmaz.
Ailesiz toplum kurmak isteyenler, tarih boyunca daima hayal kırıklığına uğramışlardır.
Çünkü aile, Rabbimiz’in kurduğu ve Allah Elçileri’nin de uygulamasını bize gösterdiği bir yaşama biçimidir.
Bu sebeple aile, kutsal bir yapıdır. İnsan için en uygun, en sağlam ve en huzurlu hayat tarzıdır.
İnsanın evi, onun için küçük bir cennettir. İnsan en çok, aile yuvası haline getirdiği evinde rahat eder.
Aile, sevgi ocağıdır. Sevgiden öte şefkatlerin yaşandığı, öğrenildiği ve benimsendiği ilk mekteptir. Sevgi mektebinin ilk öğretmenleri, anne ile babadır.
Şefkat kahramanı olan anne, sevgi mektebinin baş öğretmenidir.
Baba da annenin yardımcısı, destekçisi...
Bu yüzden, aile, babasız ek****** ama, annesiz hiç mümkün değildir.
Abla, anne yarısıdır. Ağabey de, baba temsilcisi...
Kardeşler ise, sevgi yuvasının neşesi...
Büyükanne ve büyük babalar, evin bereket ve feyiz kaynağı...
Ancak bu dua fabrikalarını, bugün, büyük ölçüde aile yapımızdan sildik. Ve anne-babanın işini zorlaştırdık.
Büyük anneler vardı: Soğuk kış gecelerinde, bize yatağımızda sıcacık sarılır ve masallar, hikayeler anlatır, öğütler verirlerdi. Çoğumuz ilk dersimizi onlardan alırdık.
Büyük babalar vardı, yaslandığımız sıradağlar gibi... Varlıklarını hep hisssederdik. Sıkışık anlarda nasihat eder, çıkış yolu gösterir, tecrübeleriyle çözüm üretirler, bize yol ve yöntem gösterirlerdi.
Babaların sabrı bittiğinde, annelerle iletişim koptuğunda, onlar devreye girerlerdi.
Onlar, gerçekten dost olurlardı. Sırları saklayan, dertleri paylaşan, birlikte gülüp, beraber ağlayan dostlardı onlar.
Anne bir sükunet limanıydı, şefkatine sığınılan...
Baba, gücü hizmetimizde olan bir kahramandı...
Ne kadar mutlu idik öyle günlerde... Ve ne kadar huzurlu...
Kendimizi hep güvende hissederdik.
Hep arkalı, hep beraber, hep güvende...
Bizim için fedakarlık edecek insanlar hep yanıbaşımızdaydı.
Gözü, gönlü üzerimizde bulunan sevgi ve şefkat kahramanlarımızdı onlar