İçimdeki Tabip

**Nagihan** · 05-23-2008, 22:59

Başım ağrıyor… ’’ Var mı tedavi edecek bir tabip?’’ diye bakınıyorum, bin bir telaşla… Bir
el tutsa, alsa başımın içindeki tüm dertleri… Ahlar, oflar çekiyorum derinden derinden… Dinse artık zonk zonk zonklayan başımın ağrısı…

Serzenişlerim yaramı daha da derinleştirirken kendisini tabip sandığım bir ses duydum içimden. O ses sordu, ben cevapladım:

Sordu tabip:
Başın ne kadar şiddetli ağrıyor?
Bir dal tutmanın sevinciyle döküyorum içimi içime.
Ağrımak ne tabip! Zonkluyor, inliyor, çıkaracak gibi oluyor içinde ne varsa… Gözlerim görmüyor hiçbir şeyi, kulaklarım duymaz oluyor. Hiçbir şey hissetmiyorum. Sadece o ağrıyı.. Evet, evet o ağrıyı…
Peki, nedir seni bu hale getiren?
Hüzünlü bir şarkının nağmelerine kapılıp içimde bir burukluk hissedince başlıyor hafiften hafiften…
O zaman kendini nasıl hissediyorsun?
Ufka dalıyor gözlerim. Kimseyle konuşmak istemiyorum. Duymak istemiyorum sözleri, sazları… Sonra mecalim kalmıyor…
Sonra…
Sonra bütün güzellikleri efsunkâr iklim diye dikenli bağrımda sakladığım o müthiş hayallerime bir sis bulutu çöküp, hayallerim bir kara bulut gibi beni mecnun ettiği zaman, işte o zaman öyle bir hâle geliyor ki… Dayanamıyorum.
Hımm!..
Sonra, bütün güzellikleri sevgiden örülü bir taç yapıp, dostlarıma, sevdiklerime sunarken, çekilen ellerin, asık suratların başıma bir balyoz gibi indiğini hissediyor ve kendime ait küçücük dünyama çekiliyorum ve ağrı o kadar şiddetleniyor ki…
Tam tahmin ettiğim gibi…
Sonra, menfaat endeksli bir hayat süren insanların birbirlerine muameleleri, içimde tecessüs eden mukaddeslerin bağrına bir hançer gibi saplanınca, şimşekler çakıyor beynimde… Hüzün besleyen gözlerim artık bir bulut olup, hüzün çiçeklerini suluyor. Kanaviçeye işlenmiş iğnenin ucundaki solgun güller misali buruşuveriyorum. Boynumu büküyorum ve seyre dalıyorum zonklayan başımla fani dünyayı… Dayanamıyorum tabip, dayanamıyorum!
Aynısı…
Neden insanlar birbirine düşman gibi… Aynı yaratıcıdan gelmiyor muyuz? Neden insanlar imanla tutuşan gönül ellerini bıraktılar sonu olmayan acı bir iklime? Tabip söyle Allah aşkına, bülbülün güle sevgisi, kumru ile servinin aşkı yalan mı hep?.. Artık kalp grafiği nefretle yükselişleri çiziyor yüzlerde… Neyin kavgasını ediyoruz? Bünyan- ı Mensus’ u ifade eden o kutlu Nebi’nin ellerinden ayrılmaya hakkımız var mı? Bak! Yine zonkluyor başım tabip!
İki elinle tut bakayım başını…
Hakiki tebessümleri mazşye mi gömdük? candan gönülden bağrına basacak yok mu? Niçin herkesin omzu boş? Kimse ağlamıyor birbirinin omzunda… Herkes bir fânusun içinde kendine bir dünya kurmuş. Bütün kâinatı istila edecek muhabbete karagâh olan şu kalpler, neden bu kadar hissizleşti?
Tut, tut iki elinle başını şimdi ağla, hıçkırarak…
Gözlerimden boşalıyor sanki bütün kirler. Sevgime sevgili arıyorum sanki… bağrımı açtım bütün dünyaya. ‘’Koşun!’’diyorum bütün insanlığa, ‘’koşun!’’ Fakat tereddütlü bakışlar yıkıyor dünyamı… Başım başlıyor yine o zaman. Yavaş yavaş ufka dalan gözlerimle umut dolu, şevk dolu yüzler arıyorum etrafımda… Sineye çektiğim düşman bakışları hüznüme katıp derman arıyorum bütün insanlık için… Tabip söyle dermanım nedir?
Dermanın derdinde mündemiç senin… Sen derdinle hemdem ol, derdini dinle, derdinle yat, derdinle kalk; bak o zaman dermanını bulursun. Başının ağrısına gelince, sonsuzluk ikliminde ebedî saadete ulaştığında, visali tattığında ve her şeyin hakikisini, aslını membaını gördüğünde ve sana hayat veren ‘Hayy-ı Kayyum’ seyrettiğinde doyasıya, ancak o zaman geçer başının ağrısı…
Eh tabip! Zor bulunur bir derman verdin. Bari söyle, borcum nedir?
Borcun, hadsiz bir sabr-ı cemildir.

Alıntıdır(Edebiyat İkliminde Seyahat)

05-23-2008, 22:59	#1
Kullanıcı Adı Nagihan	İçimdeki Tabip Başım ağrıyor… ’’ Var mı tedavi edecek bir tabip?’’ diye bakınıyorum, bin bir telaşla… Bir el tutsa, alsa başımın içindeki tüm dertleri… Ahlar, oflar çekiyorum derinden derinden… Dinse artık zonk zonk zonklayan başımın ağrısı… Serzenişlerim yaramı daha da derinleştirirken kendisini tabip sandığım bir ses duydum içimden. O ses sordu, ben cevapladım: Sordu tabip: Başın ne kadar şiddetli ağrıyor? Bir dal tutmanın sevinciyle döküyorum içimi içime. Ağrımak ne tabip! Zonkluyor, inliyor, çıkaracak gibi oluyor içinde ne varsa… Gözlerim görmüyor hiçbir şeyi, kulaklarım duymaz oluyor. Hiçbir şey hissetmiyorum. Sadece o ağrıyı.. Evet, evet o ağrıyı… Peki, nedir seni bu hale getiren? Hüzünlü bir şarkının nağmelerine kapılıp içimde bir burukluk hissedince başlıyor hafiften hafiften… O zaman kendini nasıl hissediyorsun? Ufka dalıyor gözlerim. Kimseyle konuşmak istemiyorum. Duymak istemiyorum sözleri, sazları… Sonra mecalim kalmıyor… Sonra… Sonra bütün güzellikleri efsunkâr iklim diye dikenli bağrımda sakladığım o müthiş hayallerime bir sis bulutu çöküp, hayallerim bir kara bulut gibi beni mecnun ettiği zaman, işte o zaman öyle bir hâle geliyor ki… Dayanamıyorum. Hımm!.. Sonra, bütün güzellikleri sevgiden örülü bir taç yapıp, dostlarıma, sevdiklerime sunarken, çekilen ellerin, asık suratların başıma bir balyoz gibi indiğini hissediyor ve kendime ait küçücük dünyama çekiliyorum ve ağrı o kadar şiddetleniyor ki… Tam tahmin ettiğim gibi… Sonra, menfaat endeksli bir hayat süren insanların birbirlerine muameleleri, içimde tecessüs eden mukaddeslerin bağrına bir hançer gibi saplanınca, şimşekler çakıyor beynimde… Hüzün besleyen gözlerim artık bir bulut olup, hüzün çiçeklerini suluyor. Kanaviçeye işlenmiş iğnenin ucundaki solgun güller misali buruşuveriyorum. Boynumu büküyorum ve seyre dalıyorum zonklayan başımla fani dünyayı… Dayanamıyorum tabip, dayanamıyorum! Aynısı… Neden insanlar birbirine düşman gibi… Aynı yaratıcıdan gelmiyor muyuz? Neden insanlar imanla tutuşan gönül ellerini bıraktılar sonu olmayan acı bir iklime? Tabip söyle Allah aşkına, bülbülün güle sevgisi, kumru ile servinin aşkı yalan mı hep?.. Artık kalp grafiği nefretle yükselişleri çiziyor yüzlerde… Neyin kavgasını ediyoruz? Bünyan- ı Mensus’ u ifade eden o kutlu Nebi’nin ellerinden ayrılmaya hakkımız var mı? Bak! Yine zonkluyor başım tabip! İki elinle tut bakayım başını… Hakiki tebessümleri mazşye mi gömdük? candan gönülden bağrına basacak yok mu? Niçin herkesin omzu boş? Kimse ağlamıyor birbirinin omzunda… Herkes bir fânusun içinde kendine bir dünya kurmuş. Bütün kâinatı istila edecek muhabbete karagâh olan şu kalpler, neden bu kadar hissizleşti? Tut, tut iki elinle başını şimdi ağla, hıçkırarak… Gözlerimden boşalıyor sanki bütün kirler. Sevgime sevgili arıyorum sanki… bağrımı açtım bütün dünyaya. ‘’Koşun!’’diyorum bütün insanlığa, ‘’koşun!’’ Fakat tereddütlü bakışlar yıkıyor dünyamı… Başım başlıyor yine o zaman. Yavaş yavaş ufka dalan gözlerimle umut dolu, şevk dolu yüzler arıyorum etrafımda… Sineye çektiğim düşman bakışları hüznüme katıp derman arıyorum bütün insanlık için… Tabip söyle dermanım nedir? Dermanın derdinde mündemiç senin… Sen derdinle hemdem ol, derdini dinle, derdinle yat, derdinle kalk; bak o zaman dermanını bulursun. Başının ağrısına gelince, sonsuzluk ikliminde ebedî saadete ulaştığında, visali tattığında ve her şeyin hakikisini, aslını membaını gördüğünde ve sana hayat veren ‘Hayy-ı Kayyum’ seyrettiğinde doyasıya, ancak o zaman geçer başının ağrısı… Eh tabip! Zor bulunur bir derman verdin. Bari söyle, borcum nedir? Borcun, hadsiz bir sabr-ı cemildir. Alıntıdır(Edebiyat İkliminde Seyahat)

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)