Arif AY Şiirleri

**u.esra** · 07-31-2009, 16:51

Erzurum

zaman yitik, sanki hiç yaşanmamış
bu mekân ne ilk, ne son durak
karşıda çifte minare
taşı işleyen nakkaş
hem selçuklu, hem dadaş

burda mevsim ikimizden biri

biz, marifetnameyle bir
akşamı yaprak yaprak çevirip
geceye ferman açtık
okuduk dudakla el arası
tartıp her sözü bir bir
sonra darasını düştük
ve biz, ölümden çok
zulmü gördük

biz erzurumda otuzüç kişiydik

gece oltu taşıdır, işlenir
ve tesbihe dönüşür zaman
geçer parmak uçlarımızdan
sonra, ağırlanır toprak
güze dökerek hüznü
hırkasına bürünmüş bir derviş
suskunluğunda gelir kış

burda mevsim ikimizden biri

bir de kadınlarımız,
yüzleri kavruk, gözleri iri
konuşunca gök, susunca toprak
gülü türküleyip akşam sabah
oturup evlerinde onlar
acıyı kilim gibi dokudular
biz onları, çocuklarımıza sıla
kendimize gurbet bilip
çiçeği burnunda bıraktık

biz ceylanı vurulmuş dağdık

kar iner
isyan gibi çabuk
ölüm gibi sessiz ve dakik
palandöken
kolları gürgen
gözleri çiğdem
gözdesi kekik
ve biz, ölümden çok
zulmü gördük

palandöken hem yassı hem dik
bir sabah kepenkleri
kar tipisi gibi
indirip birden
öpüp yüzünü toprağın
ağır ve derin
bir günü isyana böyle çevirdik

kar palandökenin börkü
bundan gayrısını giymedik
giymeyeceğiz dedik
ve bu söz üzre
başımızı göğe
sakalımızı yele
boynumuzu ipe verdik

biz erzurumda otuzüç kişiydik

şimdi onlarsız bu toprak
acıdan kıraç
hüzünden çorak
kışın dertli, yazın emrah
ve mevsim, ikimizden biri

07-31-2009, 16:51	#2
Kullanıcı Adı u.esra	Erzurum zaman yitik, sanki hiç yaşanmamış bu mekân ne ilk, ne son durak karşıda çifte minare taşı işleyen nakkaş hem selçuklu, hem dadaş burda mevsim ikimizden biri biz, marifetnameyle bir akşamı yaprak yaprak çevirip geceye ferman açtık okuduk dudakla el arası tartıp her sözü bir bir sonra darasını düştük ve biz, ölümden çok zulmü gördük biz erzurumda otuzüç kişiydik gece oltu taşıdır, işlenir ve tesbihe dönüşür zaman geçer parmak uçlarımızdan sonra, ağırlanır toprak güze dökerek hüznü hırkasına bürünmüş bir derviş suskunluğunda gelir kış burda mevsim ikimizden biri bir de kadınlarımız, yüzleri kavruk, gözleri iri konuşunca gök, susunca toprak gülü türküleyip akşam sabah oturup evlerinde onlar acıyı kilim gibi dokudular biz onları, çocuklarımıza sıla kendimize gurbet bilip çiçeği burnunda bıraktık biz ceylanı vurulmuş dağdık kar iner isyan gibi çabuk ölüm gibi sessiz ve dakik palandöken kolları gürgen gözleri çiğdem gözdesi kekik ve biz, ölümden çok zulmü gördük palandöken hem yassı hem dik bir sabah kepenkleri kar tipisi gibi indirip birden öpüp yüzünü toprağın ağır ve derin bir günü isyana böyle çevirdik kar palandökenin börkü bundan gayrısını giymedik giymeyeceğiz dedik ve bu söz üzre başımızı göğe sakalımızı yele boynumuzu ipe verdik biz erzurumda otuzüç kişiydik şimdi onlarsız bu toprak acıdan kıraç hüzünden çorak kışın dertli, yazın emrah ve mevsim, ikimizden biri

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)