Arif AY Şiirleri

**u.esra** · 07-31-2009, 16:54

Anne

taşı tencerede kaynatan anne
çocuklara umudu sabrı öğreten anne
seni bir ömer arar bulur
beni zulüm boğar öldürür
taşı tencerede kaynatan anne

yürürlerdi erirdi taşlar
gün tutulur ay bölünürdü
onlar bir bakmaya görsün
tüm bakışlar dururdu
taşı tencerede kaynatan anne

onlar diri günler koydu keskin zamana
zulme kaymasın diye vakitleri
beş kez yıkayıp beş kez adladılar
onlar diri günler koydular umutla
taşı tencerede kaynatan anne

**u.esra** · 07-31-2009, 16:54

Çekim

çağları aşan bir terziydi
annem/düşler biçti uykularıma
Yusuf'tan /ay çiçek bahçesi
o gecelerde
elleri çoğalırken suskunluğumun

yüklüydü onlar / sevgi
ellerinde bakraçları
sarkıtıp kuyulara
ışıtır gözlerimizi
güneşi emerek sulardan
tüm anneler / canevimiz

__________________

**u.esra** · 07-31-2009, 16:55

BU KADAR

her şey bu kadar
bu kadar bütün anılar
yollar gibi uzun
yolcu gibi gece gündüz
yalnızlık bu kadar
bu kadar çektiğimiz acılar
aşk dediğimiz işte bu kadar

çocuk bu kadar
onun uzun masalı vardır bu kadar
masallarla gelir her çocuk
bir varmış bir yokmuş
evvel zaman içinde
bütün kuşlar gibi o da uçmuş
yuva dediğimiz işte o kadar

anne bu kadar
hiç gün görmemiş bu kadar
baba bu kadar
gurbetle sıla arasında gitmiş gelmiş
ilkbahar yaz sonbahar kış
hepsi hepsi dört mevsimmiş
hayat dediğimiz işte bu kadar

bu kadar yaşadığımız
nereye kaçarsan kaç bu kadar
başını taştan taşa çal
hoşça kal gülüm
dünya bu kadar

Arif AY

**u.esra** · 07-31-2009, 16:55

Şiirin Kandilleri

Soluk soluğa bir tren geçer
Bırakıp gider aşkımı
Taşır seni yağmurun -hüznün
Taşlaşmış sokaklarda; uçurum
Bin yıllık ezgidir şiir;
Aıyı kavgada geçirir
Güneş öylece üstünde dağın
Sen denizi yarıyorsun! Şimdi
Bıçağı biler gibi
Tükenen birşey mi akşam
Bir tren soluk soluğa geçer

**u.esra** · 07-31-2009, 16:55

MARAŞ

gülün oymağı bizdedir
gör ki acıdandır rengi

zaman garbiyelidir eser
usul ve sessiz, dervişim söyle ki
gönül gergefinde dokuyup
biçtiğin kumaş, sonra
konup göçtüğümüz, kervansaraylarca
eski, bu Maraş
dervişim söyle ki

gülün oymağı bizdedir
gör ki acıdandır rengi

su akar, yeniler kendini
toprak; depremlerin ustası
taşı en güzel
gediğine koyandır
sonra bir fırtınadan, bir fırtınaya
tutulmuş günlerin ardından
kalaylı taslarda hüznü
meyan şerbeti gibi sunandır
dervişim söyle ki

gülün oymağı bizdedir
gör ki yüreğimizde büyüyen kurşun dengi

ırmak kendince açar yolunu
direnir ve akar; Dicle geceyi
fırat sabahı bekleyen
iki nöbetçi: nice uçurumlardan geçip
toprağın acısından
dağın isyanını gördük

dervişim söyle ki
acının oymağı bizdedir
o da zulmün kendi

yol uzun, yaz bakır
bir sinide sunulan
erken olgunlaşan kabarcık
üzümü gibi ince ve saydam
yüzleriyle yedi adam
bu toprak kir tutmaz deyip
yağlı ilmeklere uzatıp boyunlarını
ve biz, gide gide
acının sonuna geldik

dervişim söyle ki
acının tutanağı bizdedir

Arif AY

**u.esra** · 07-31-2009, 16:56

HÜCRE

güneş ansızın yitirilen devlet
hem sıla hem gurbet
küçülüp daralmış gök
sanki bir kuzgun gözü
avına tepeden bakan

sabrın belgesi bu
ip mermerleri keser

ekmek istemem, su yeter
zamanı onunla onarır
onunla büyütürüm
yüreğimde eritip hüznü
soluğu neye üfler gibi beklerim

sabrın belgesi bu
ip mermerleri keser

ey ruhumun parıltısı
yusufun, derin kuyusu
iklimlerin solmayan gülü
çağları aştın da
bana da o ateşten
bir demet sundun
ey ruhumun parıltısı

Arif AY

**u.esra** · 07-31-2009, 16:56

KUTLU DÜŞ

duvarda küflü bir lamba
sanki ağlar
taşlar rutubetten katran
yürekte kor ateş
estikçe gece
yanar

sesler donmuş
burada, çeliğe su değil
sükût verilir
vakit ki yüreğin
atışından bilinir

yazar kalem
savunusunu suçsuzluğun
ak bir güvercin uyku
gözleri sonsuzluğa dalar

/uykudan murad hasıl olur
KAINATIN FAHRINI GÖRÜR/

Arif AY

07-31-2009, 16:54	#1
Kullanıcı Adı u.esra	Anne taşı tencerede kaynatan anne çocuklara umudu sabrı öğreten anne seni bir ömer arar bulur beni zulüm boğar öldürür taşı tencerede kaynatan anne yürürlerdi erirdi taşlar gün tutulur ay bölünürdü onlar bir bakmaya görsün tüm bakışlar dururdu taşı tencerede kaynatan anne onlar diri günler koydu keskin zamana zulme kaymasın diye vakitleri beş kez yıkayıp beş kez adladılar onlar diri günler koydular umutla taşı tencerede kaynatan anne

07-31-2009, 16:55	#3
Kullanıcı Adı u.esra	BU KADAR her şey bu kadar bu kadar bütün anılar yollar gibi uzun yolcu gibi gece gündüz yalnızlık bu kadar bu kadar çektiğimiz acılar aşk dediğimiz işte bu kadar çocuk bu kadar onun uzun masalı vardır bu kadar masallarla gelir her çocuk bir varmış bir yokmuş evvel zaman içinde bütün kuşlar gibi o da uçmuş yuva dediğimiz işte o kadar anne bu kadar hiç gün görmemiş bu kadar baba bu kadar gurbetle sıla arasında gitmiş gelmiş ilkbahar yaz sonbahar kış hepsi hepsi dört mevsimmiş hayat dediğimiz işte bu kadar bu kadar yaşadığımız nereye kaçarsan kaç bu kadar başını taştan taşa çal hoşça kal gülüm dünya bu kadar Arif AY

07-31-2009, 16:56	#6
Kullanıcı Adı u.esra	HÜCRE güneş ansızın yitirilen devlet hem sıla hem gurbet küçülüp daralmış gök sanki bir kuzgun gözü avına tepeden bakan sabrın belgesi bu ip mermerleri keser ekmek istemem, su yeter zamanı onunla onarır onunla büyütürüm yüreğimde eritip hüznü soluğu neye üfler gibi beklerim sabrın belgesi bu ip mermerleri keser ey ruhumun parıltısı yusufun, derin kuyusu iklimlerin solmayan gülü çağları aştın da bana da o ateşten bir demet sundun ey ruhumun parıltısı Arif AY

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)