Siyaset Forum

Sahiden, kendi kendinizle konuştunuz mu hiç? [...] Dinlediniz mi içinizi, ne diyor? [...] Geçirdiniz mi
bütün bir ömrü, muhasebenin hassas imbiğinden? Süzdünüz mü hayatınızın üsaresini
kışırından? Sonra elediniz mi kof edebiyatı, içli sözlerinizden? Tutabildiniz mi
ihlasın şefaat elini, amellerin mahşerinde? Nasıl, ümit var mı? Bulabiliyor
musunuz amel defterinizde cenneti gösteren bir işaret?..
(Musa Hop)

Şimdi düşündüm de dalından koparken seni nasıl bir andır o. Bazen bakarsın yaprakları dökülmüş bir ağaç
ama bazıları ısrarla kalmak ister orada. Orada kalanlarda bu sefer dalında kurur. Ağaca yaprak
olmak sana şeref, Ona kul olmak da bana şeref. Sen ayrılırsında dalından ben
nasıl ayrılırım Rabbimden. Ben Onsuzluğu taşıyamam ki...
(Handan Sır)

Alemin merkezi insan, insanın merkezi kalptir. Kalp, niyet ve duyguların da merkezidir. Niyet ve
duygular, davranışların ruhu gibidir. Bu ruha göre eylemler şekillenir. Dolayısıyla, kökü
herkesin kendi manevi terbiyesinde saklı bir değişime talip olmaktan geçiyor
her şey… [...] ‘Ben değişirsem alem değişir’ anlayışından hareketle [...]
bir çözümün peşinden yürümek icap ediyor...
(Yusuf Özkan Özburun)

Gerçek sevginin yüceltici gücü olduğu gibi çarpık sevginin de aynı oranda alçaltıcı özelliği vardır.
Birincisinde insan kendisini bulurken, ikincisinde kendisini yitirir. Sevdiğini ilah edinir,
onu tefekkür eder, onu zikreder, onu tesbih eder, onu görür, onu yaşar. O artık
sevgili olmaktan çıkıp bir çeşit ‘ilah’ olmuştur. Ve zaten bu sayılanlar da
bir tür tapınış yöntemleri değil midir?
(Mustafa İslamoğlu)

Dünya keferesi, silahtan değil; kendi emrindeki kukla yöneticilerin başında bulunduğu ülkelerden değil;
ölümden korkmayan tevhid eri mü’minden korkmaktadır. Bakın İsrail’e, etrafındaki
ülkelerden, onların silahlarından mı korkuyor, yoksa elinde taştan başka
atacak silahı olmayan çocuk sayılabilecek yaştaki ölümden
korkmayan canlı şehid gençlerden mi korkuyor?
(Ahmed Kalkan)

Hey güzel yıldız!.. O yüce cüssenin şu anki vazifedarlığı gök resmimizde bir noktacık ışık yaymak belki de…
Ve sen dünyamızdan kat kat büyük maddenle bu görevi yerine getirmekten usanmıyor,
işte oracıkta ışıldıyorsun. Demiyorsun ki, “Rabbim, ben çok büyüğüm,
görevim bu mu? Gafil insanların göğüne desen olmak mı?”
Demezsin ki ey güzel yıldız... Emir kulu olmak
ne güzel, ne ulvî bir erdem...
(Rabia Nazik Kaya)

Kalıbımı kıblede tutmak için ince ince ölçümler yapacak kadar hassas iken, kalbimin
kıblesini aramayı bile lüzumsuz gördüğüm bir hoyratlığın içinde yakalıyor beni.
Kalbime ettiğimin azıcığını kalıbıma etsem, yakama yapışan o kadar
çok olur ki! Gözümü kör etsem, yüzümü çizsem ne kadar
acıyanım olur! Gönlümü köreltmişim, özümü köz
etmişim, kim duya, kim acıya, kim kıza?
(Senai Demirci)