Konuyu farklı bir noktaya çekmek istemem. Fakat yıllarca bize anlatılan, yok efendim İngiliz bir günde şu kadar kelime kullanıyor da bir Türk bu kadar kelime kullanıyor sözlerine bir Edebiyatçı olarak karşı çıkıyorum.

Sebebini yazsam, sayfalar sürer. Ama ben tarafsızlığında korunması adına 32 dil bilen dünyaca tanınmış bir dil şampiyonunun, Vandewalle'nin sözlerine yer vermek istiyorum;

"Satrançta kurallar mantıklı, basit ve az sayıda... 7 yaşındaki bir çocuk bile satranç oynamasını öğrenebilir... Temeldeki bu kolaylığa rağmen satranç oynayan kişi hayatı boyunca sıkılmaz. Çünkü oynama imkanları sınırsızdır... Aynı durumun Türkçe dilbilgisi sisteminde bulunması bence Türk dilinin en büyük özelliğidir..."

Türkçe gerçekten bir satranç misali. Kurallar mantıklı, basit ve az sayıda. Ama hamle sayınız sınırsızdır. Bu nedenle az kelimeyle çok şey anlatabiliyoruz. Bu bizim cahil olduğumuzu göstermiyor. Bilakis dilimizin zenginliğini gösterir.

Mesela Japon alfabesinde harf sayısı sanırım 100'ün üstündeydi. Bu Japonca'Nın iyi bir dil olduğunu göstermez.

Bu bir durum tespitidir. Elbetteki daha iyi bir eğitime ihtiyaç vardır. Bunu ayrı bir başlık altında tartışabiliriz. Eğitim sistemindeki sorunları değerlendirebiliriz.

Fakat benim izah ettiğim durumun, dar bir eğitimi istemekle olan ilişkisini ben çözemedim.

Diksiyon kelimeleri doğru bir telafuz için veriliyor. Üniversiteye gelmiş gençlermiz kendilerini evet, doğru düzgün ifade edemiyor çünkü görmemişler. Hep pasif kalmışlar. 3-5 programa çıkartıp o gençlere söz hakkı verin, aktif bir yaşama çekin, inanın değişeceklerdir.

Ben hiçbir zaman bu kadarı yeter demedim, demem de. Ben sadece şunu diyorum; tamam durumumuz çok iyi olmayabilir ama abartılacak kadar içler acısı da değil. Bir Namık Kemal'i az kelime kullandı diyerek eleştirmek, çok dar bir pencereden bakmak olur.