Yürek Esintileri

**vaktileyl** · 03-29-2010, 23:12

Derinlerde fırtınalar...

Hafızamda intiharlar...

Bir şiir mırıldanıyorum “yâr” için, gözümde canlanıyor mutluluk, bir boş kâğıda bir kalp, iki de çöp adam çizmek gibi bir şey bu... Çocuk yaşta beslenme çantasındaki yiyecekleri sınıfın sessiz sedasız bir kızıyla paylaşmak, yüzü buruşmuş, gözleri yumulmuş komşu amcaya sarılmak, içten bir buse kondurmak, hüznü boyunu aşmış birine derdini sormak gibi...

Hasret gibi...

Vuslat gibi...

Tasvir edilemiyor, kelimelere gelmiyor, cümlelere sığmıyor şu “aşk” denen şey... Acılara göğüs germek kolaylaşıyor, “uğruna” diyebilecek bir şeyin oluyor nedense... Rüyadan uyanmak, iskelede son vapuru, garda son treni, hayatın mutluluğunu kaybetmek gibi bir şey bu... Düşünmek içli içli, sevenlerin neden kavuşamadığına çözüm arar gibi... Leyla ile Allah’ı aynı cümlede bulmak, Mecnun nerdedir diye sormak gibi...

Aşk gibi...

Ölüm gibi…

Başımı kaldırıyorum gökyüzü siyah, ay bitkin, yıldızlar kayıp sanki... Kulakları parçalayan, camları kırarcasına, yürekleri yırtarcasına bir sessizlik, bilemem ama galiba kıyamet gibi bir şey bu. Yolların bitmemesi, kelimelerin yolları daha bir uzun etmesi, kalemin bunları süslü göstermesi gibi bir şey bu... Her şey öyle karışık, her şey öyle dağınık ki...

Araf gibi...

Mahşer gibi...

Zaman geçiyor, yaşlar yürüyor, şehir gizlerime tanık oluyor... Bu sefer göze toz kaçmıyor, hasta olup yataklara düşülüyor. Ruhun ilâcı yalnızlık oluyor. Sabah aç karna "Mona Roza", akşam uyumadan Furkan dinleniyor. Biraz beyaz, biraz kırmızı... Fethin diyeti kan, üzerine düşen an, iki karış İstanbul gibi...

Söz gibi...

Bayrak gibi...

Ve yağmur yağıyor... Ve nihayete eriyor yaşanmış, yaşandığı sanılmış ve yaşanmamış sevdalar. İyi oluyor sevmek, âşık olmak ve bunu açık açık söylemek. Bir kalemle kâğıda anlam yüklemek ve niyet etmek sevgi orucuna... Mevsimlerin hepsini sevip, her yeri sevgili bilmek gibi bir şey bu... Can gibi, canan gibi...

Senin için...

Bizim için...

Bir yer hayal ediyorum mavi, bir yer hayal ediyorum kızıl... Öyle çok şey istemiyorum kendim için; iki sandalye, bir masa, gökyüzü ve batan güneş nedir ki doğa için? Şimdi uyanmak yeniden...

Sükût... ve bir bardak çay lütfen...

...

Mahmut Sayar

Seçenekler
Yazdırılabilir şekli göster Sayfayı E-Mail olarak gönder
Stil
Normal gösterime geğ Hybrid-Şeklinde gösterime geç Ağaç şeklinde

03-29-2010, 23:12	#11
Kullanıcı Adı vaktileyl	Derinlerde fırtınalar... Hafızamda intiharlar... Bir şiir mırıldanıyorum “yâr” için, gözümde canlanıyor mutluluk, bir boş kâğıda bir kalp, iki de çöp adam çizmek gibi bir şey bu... Çocuk yaşta beslenme çantasındaki yiyecekleri sınıfın sessiz sedasız bir kızıyla paylaşmak, yüzü buruşmuş, gözleri yumulmuş komşu amcaya sarılmak, içten bir buse kondurmak, hüznü boyunu aşmış birine derdini sormak gibi... Hasret gibi... Vuslat gibi... Tasvir edilemiyor, kelimelere gelmiyor, cümlelere sığmıyor şu “aşk” denen şey... Acılara göğüs germek kolaylaşıyor, “uğruna” diyebilecek bir şeyin oluyor nedense... Rüyadan uyanmak, iskelede son vapuru, garda son treni, hayatın mutluluğunu kaybetmek gibi bir şey bu... Düşünmek içli içli, sevenlerin neden kavuşamadığına çözüm arar gibi... Leyla ile Allah’ı aynı cümlede bulmak, Mecnun nerdedir diye sormak gibi... Aşk gibi... Ölüm gibi… Başımı kaldırıyorum gökyüzü siyah, ay bitkin, yıldızlar kayıp sanki... Kulakları parçalayan, camları kırarcasına, yürekleri yırtarcasına bir sessizlik, bilemem ama galiba kıyamet gibi bir şey bu. Yolların bitmemesi, kelimelerin yolları daha bir uzun etmesi, kalemin bunları süslü göstermesi gibi bir şey bu... Her şey öyle karışık, her şey öyle dağınık ki... Araf gibi... Mahşer gibi... Zaman geçiyor, yaşlar yürüyor, şehir gizlerime tanık oluyor... Bu sefer göze toz kaçmıyor, hasta olup yataklara düşülüyor. Ruhun ilâcı yalnızlık oluyor. Sabah aç karna "Mona Roza", akşam uyumadan Furkan dinleniyor. Biraz beyaz, biraz kırmızı... Fethin diyeti kan, üzerine düşen an, iki karış İstanbul gibi... Söz gibi... Bayrak gibi... Ve yağmur yağıyor... Ve nihayete eriyor yaşanmış, yaşandığı sanılmış ve yaşanmamış sevdalar. İyi oluyor sevmek, âşık olmak ve bunu açık açık söylemek. Bir kalemle kâğıda anlam yüklemek ve niyet etmek sevgi orucuna... Mevsimlerin hepsini sevip, her yeri sevgili bilmek gibi bir şey bu... Can gibi, canan gibi... Senin için... Bizim için... Bir yer hayal ediyorum mavi, bir yer hayal ediyorum kızıl... Öyle çok şey istemiyorum kendim için; iki sandalye, bir masa, gökyüzü ve batan güneş nedir ki doğa için? Şimdi uyanmak yeniden... Sükût... ve bir bardak çay lütfen... ... Mahmut Sayar

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)