|
|
#1 |
|
Avuçlarım kanıyor ey ölüm, yakınlığın kadardır seni kendimden uzaklaştırma çabam, içimdesin aslında; şahdamarımdan yakın, ahirinden korktuğumdan olsa gerek, içimde küçültmeye çalıştığım bir sevdasın... avuçlarım kanıyor ey ölüm, çünkü hayatım avuçlarımdan kayıp gidiyor; bakakalıyorum her geçen günün ahirinde, bakakalıyorum avuçlarımın sızısını çeke çeke... ![]() ey ölüm, biçareyiz bak! ümmetçe... biçareyiz bak! bilgilerimiz yetmiyor kanayan yaralarımızı iyileştirmeye, avuçlarımızdan kayıp giderken hayat, sevmek yetmiyor hayatı; sevmeyi bilmek gerek belki de. yaraları sevgiyle onarmak gerek... ey ölüm, biz kimi 'öncelikli'seveceğimizin bilgisinden yoksuluz; yaralarımız ondandır; yanışımız ondan, çaresizliğimiz ondan... uzak kalma bize; içimizin dostu ol, senle varalım yar'e; rabıtanla dirilelim; acı(t)masın hayatın avuçlarımızdan kayıp gidişi, acıtmasın yar'ın yüzümüze bakışı... nokta! avuçlarımızda kalanlarla günü geçiriz... ama sol yanımız hep bir şeyler fısıldar durur; 'geçen gün ömürdendir'... nokta Not;Maalesef yazarını bulamadım arkadaşlar
|
|
|
|
|
|
|
| Sayfayı E-Mail olarak gönder |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
|
|