İnsan hayatı boyunca bir tamamlanmamışlık, bir eksiklik duygusu ile boğuşur durur... Bu yüzden
hayranlıkla başlar aşk. İnsanın kendi eksikliğini idrakı, ve karşısındaki insanın kabiliyetinin
yüksekliği nisbetinde serpilir, hayranlık aşka, gözlem hayrete inkılab eder. Hayret
makamında aşık, kendi varlığını unutur, tüm dünyası maşuku olur...
(Mona İslam)

Sahiden, kendi kendinizle konuştunuz mu hiç? [...] Dinlediniz mi içinizi, ne diyor? [...] Geçirdiniz mi
bütün bir ömrü, muhasebenin hassas imbiğinden? Süzdünüz mü hayatınızın üsaresini
kışırından? Sonra elediniz mi kof edebiyatı, içli sözlerinizden? Tutabildiniz mi
ihlasın şefaat elini, amellerin mahşerinde? Nasıl, ümit var mı? Bulabiliyor
musunuz amel defterinizde cenneti gösteren bir işaret?..
(Musa Hop)

Alemin merkezi insan, insanın merkezi kalptir. Kalp, niyet ve duyguların da merkezidir. Niyet ve
duygular, davranışların ruhu gibidir. Bu ruha göre eylemler şekillenir. Dolayısıyla, kökü
herkesin kendi manevi terbiyesinde saklı bir değişime talip olmaktan geçiyor
her şey… [...] ‘Ben değişirsem alem değişir’ anlayışından hareketle [...]
bir çözümün peşinden yürümek icap ediyor...
(Yusuf Özkan Özburun)

Gerçek sevginin yüceltici gücü olduğu gibi çarpık sevginin de aynı oranda alçaltıcı özelliği vardır.
Birincisinde insan kendisini bulurken, ikincisinde kendisini yitirir. Sevdiğini ilah edinir,
onu tefekkür eder, onu zikreder, onu tesbih eder, onu görür, onu yaşar. O artık
sevgili olmaktan çıkıp bir çeşit ‘ilah’ olmuştur. Ve zaten bu sayılanlar da
bir tür tapınış yöntemleri değil midir?
(Mustafa İslamoğlu)

Dünya keferesi, silahtan değil; kendi emrindeki kukla yöneticilerin başında bulunduğu ülkelerden değil;
ölümden korkmayan tevhid eri mü’minden korkmaktadır. Bakın İsrail’e, etrafındaki
ülkelerden, onların silahlarından mı korkuyor, yoksa elinde taştan başka
atacak silahı olmayan çocuk sayılabilecek yaştaki ölümden
korkmayan canlı şehid gençlerden mi korkuyor?
(Ahmed Kalkan)

Hey güzel yıldız!.. O yüce cüssenin şu anki vazifedarlığı gök resmimizde bir noktacık ışık yaymak belki de…
Ve sen dünyamızdan kat kat büyük maddenle bu görevi yerine getirmekten usanmıyor,
işte oracıkta ışıldıyorsun. Demiyorsun ki, “Rabbim, ben çok büyüğüm,
görevim bu mu? Gafil insanların göğüne desen olmak mı?”
Demezsin ki ey güzel yıldız... Emir kulu olmak
ne güzel, ne ulvî bir erdem...
(Rabia Nazik Kaya)

Her insan tekinin benzersizliğini peşinen kabullenmelidir. Birey değil şahsiyet odaklı olmalıdır. Farklı
zekalara, mizaçlara, yeteneklere saygı göstermelidir. Bunun için de fıtratı tahrip eden, yeteneği
körelten, mizacı yok sayan her türlü müdahaleden uzak durmalıdır. Varolan yeteneği
olgunlaştırma, eğitme, kışkırtma ve tekamül ettirmeyi amaçlamalıdır...
(Mustafa İslamoğlu)

‘Çilem mübarek olsun, gözyaşım helal olsun’ demeli… Zira acılar durduk yere çekilmez. Kalp boş yere
atıp durmaz. Tik taklarıyla inip çıkarken vücudu besler tepeden tırnağa… İnmesi de çıkması da,
daralması da genişlemesi de hikmetli ve faydalıdır. Orada hayat vardır zira…
(Yusuf Özkan Özburun)