Sevmek özgür kılar, tutku tutuklar. Tutkusunu sevgi zannedenlere söylüyorum: Elinizi
kolunuzu bağlayan, iradenize söz hakkı tanımayıp onu teslim alan, aklınızın
dizginlerini eline geçiren, sizi uysal bir binek gibi istediği tarafa
sürükleyen şey, en büyük özgürlük demek olan sevgi
olabilir mi?.. (Mustafa İslamoğlu/ Yürek devleti)

Allah’ım beni, bizi, hepimizi affet. Bütün sevdiklerimizi, Seni ömründe bir defa dahi olsun
hayalinden kim geçirmişse onları da affet. Sen ki affetmek için bahaneler ararsın,
biliyorum… Ruhuma öyle bir zenginlik, nimetlerine karşı sonsuz bir şükür
hazzı nasip et ki, en küçük bir kareden, bir manzaradan, bir sesten
haz alayım ve Sana sonsuz hamd edebileyim...
(Selim Gündüzalp)

Mızıkçılık ediyorsam eğer, malup olmam tasarlanan bir oyunu oynamak istemediğim için bu.
Hayır, sadece inceldiği yerden kopsun diyorum o kadar, var mı itirazın. İyi bir ata binip
iyi insanların yanına gitmeyi kafaya koymuşsan eğer, inan ki buna değer. Yine
çelemedin değil mi aklımı? Kuyruğunu kıstırıp defol git!
(Selim Sevkioğlu)

Yanında bir insan yokken de yalnız değildir insan. O’nun Semi’, Basîr, Latîf, Habîr, Alîm
bir Rabbi vardır. O’nun Rabbi, Semi’, yani işitendir. Basîr, yani görendir. Latîf’tir,
her yere nüfuz eder; Habîr’dir, herşeyden haberdardır; Alîm’dir, herşeyi bilir.
[...] İnsan, [...] bu gerçek aklında kaldığı müddetçe insanların yanında
işlemeye utandığı günahtan yalnız iken de sakınır...
(Metin Karabaşoğlu)

Düştüğün yer burası ve yükselişin yine buradan olacak. Bunun için önce gözündeki
perdeleri aralayıp ‘hayret’e uyanmak gerek. Hayret’e uyanmak için önce
varlığa varoluşa eşyaya olaylara hayata insanlara ağaca kuşa
suya toz tanesine alışıldık bayat gözlerle bilimin kafanı
ve gönlünü buzdolabına koyan dondurucu
tanımlarıyla bakmamak gerek...
(Yusuf Özkan Özburun)

Kim bilir; seni kim, nerede, ne acelelikle bekliyor? Serapa dizilmiş, gayri ihtiyari yaşayan ve yaşamdan
zevk almayan, niçin yaşadığını bılmeyen, ne çok insan vardır, kim bilir? Kollarını açmış
nereden, ne gelecek diye ümitle bekleyen ve seni gorünce seninle beraber
kainata ve kainatın yaratıcısına sarılmayı bekleyen ve de
beklediğini bilmeyen, ne çok insan vardır...
(Ayşe Yılmaz)

Nasıl o akıp gidiveren su buz olup genleştiğinde en katı metalleri dahi çatlatabiliyorsa;
nasıl incecik kökler en sert kayaları bile yarıp içinden âb-ı hayat buluyorsa,
merhamet nice imana açılmaz denilen kalbi açıp, nice teslim
olmaz denilen kalbi teslim alabilir...
(Metin Karabaşoğlu)

Yüzme bilmeyen bir insan boğulmakta olan birini kurtarmaya çalışırsa ikisi de birbirine
sarılarak boğulur. Bu sebepten, insan evvela kendini kurtarmalı. Bu kurtarmada
maneviyat ve maddiyat vardır. Bir şahıs, manevi şüphelerden kendini
kurtarabilmek için okuyacak, araştıracak, şüpheden şüphesizliğe
geçecek. Sonra öyle bir hayat yaşayacak ki onu tanıyanlar
onun hayatına gıpta edecek...
(Hekimoğlu İsmail)