// __Binbir Gecede Suskunluğum(uz) __//
Hasretim benim!
Bilir misin (?)
“Hiç gitme” diye yollarına dolanan gök-kuşakları bırakmak isterdim
gözlerinin kahverengi sarhoşluğuna.
Hep içimde kal isterdim,
Ne dersem diyeyim çıkma…
Oysa şimdi yalnızca sessizliğe esirgediğim sesimle
Sensizliğime yama yaptığım kambur öyküler anlatabiliyorum yokluğuna.
Evet susuyorum..
Konuşacağım ne kadar “sen” varsa o kadar susuyorum
Bir mezar taşı ne kadar susuyorsa
Sararan hüzünler,denizler,martılar…
Ne kadar susuyorsa eşikteki gidiş,
Dilimdeki veda,penceremdeki bekleyiş…
Şu kız kulesi,bu çölleşmiş şehir
O kadar susuyorum..!
Çünkü daha konuşacak kadar vazgeçmedim senden..!
……………
…………………
………………………
Ve hâlâ gece..hâlâ sen(sizlik)..hâlâ yağmur..
Dört duvarda iki harf kadar ölünesi YokluğumuZ..!
Sen anlat gerisini; ben sustum İstanbul
Nasıl yanardı Kerem,kimin delisiydi Mecnûn
Mem kimin ateşinde içti hasreti (?)
Sen anlat, anlat hele dinlesin bilmezler!
Aşkın dilinde yalnızlığın kaçıncı haliydi Nûn..?
//ıslak bir eylül
yokluğumuza düş’tü İstanbul//
(Alıntıdır...)
|